Nadat de zon onze tenten en lichaam had opgewarmd na een ijskoude nacht, was het tijd om de ice-fall te gaan verkennen. Opnieuw een track maken vraagt veel energie zeker wanneer de ochtend winden op de coll je proberen omver te blazen.

Aangekomen in de ice-fall ging stef, beveiligd door Dawa opzoek naar de vaste touwen. Het sherpa fixing team had eind december al een doorgang gezekerd tot aan camp2 maar deze was al ondergesneeuwd bij onze eerste keer dat we camp 1 wisten te bereiken op 4/1. Nu zagen we enkel hier een daar een stukje touw hangen en de gletsjer spleten zijn gevaarlijk onder gesneeuwd. Je kan niet meer inschatten hoe groot of diep ze zijn en je ziet ook niet meer waar de sneeuwbruggen zijn. Een voorzichtige verkenning maakte het al snel duidelijk dat we hier veel tijd moeten insteken en dat het een hachelijke onderneming is met enkel drie mensen en een rescue team dat minstens 5u van ons verwijderd is.

Hoe graag we ook zo hoog mogelijk willen geraken de laatste dagen van onze expeditie, het is energie steken in een project dat niet meer haalbaar is.

De 1m50 sneeuw die er na 4/1 viel, had tijd nodig om te settelen en dat vraagt enkele dagen goed weer. Daarna heb je maar enkele dagen tijd om terug een track te maken en touwen te spannen over de gevaarlijke stukken zoals de ijsval maar daarna is er weer een periode van slecht weer… met weer sneeuwval. Op deze manier zit je vast in een tijdloop waarin elke inspanning en het gedane werk weer van nul moet hernomen worden.

Deze berg kan je in de winter enkel maar beklimmen in de juiste omstandigheden met een beetje geluk of genoeg mankracht. Als je 2 maand de tijd hebt, kan je wachten op het perfecte moment (als die zich aanbiedt) maar wij zijn geen professionele klimmers die een zee van tijd hebben…. we hebben maar een beperkte tijd om onze passies te beleven.

Dus hier staan we dan, de prachtige ijsval te bewonderen, beseffende dat ons verhaal hier zal eindigen. We wilden weten hoe zwaar een winter-expeditie kon zijn en ik heb het gevoel dat we nog maar een deel ervan ervaren hebben. Ik ben mij ervan bewust dat de teams die succesvol een 8000er in de winter zonder zuurstof beklommen hebben, hele sterke en gedreven mensen geweest zijn. Het vraagt veel mentale en fysieke kracht om dit te kunnen verwezenlijken zeker wanneer de omstandigheden zwaar zijn maar het vraagt ook veel geluk en geduld en/of tijd…. en dat laatste is voor ons de grootste struikelblok, helaas….